Monika Brzezińska-Okoń

Pracuję z młodzieżą i rodzinami, prowadzę psychoterapię indywidualną, warsztaty dla rodziców, konsultacje dla rodzin oraz prywatną praktykę psychoterapeutyczną z osobami dorosłymi. Prowadzę superwizję pracy terapeutycznej młodszych stażem psychoterapeutów.
Przyjmuję klientów w Warszawie.

Edukacja

• Studia magisterskie na Wydziale Nauk Społecznych i Resocjalizacji UW
• Szkoła Psychoterapeutów i Trenerów Grupowych, IIPG
• Studium Terapii poprzez Ciało, IIPG
• Studium Specjalne Socjoterapii, IPG
• Szkoła Superwizorów Gestalt, IIPG

Certyfikaty

• Certyfikat psychoterapeuty Gestalt, EAGT
• Certyfikat psychoterapeuty Gestalt, PTPG
• Certyfikat superwizora, EAGT

Specjalizacja

• psychoterapia indywidualna młodzieży
• psychoterapia rodzin i konsultacje rodzinne
• psychoterapia osób dorosłych
• warsztaty i grupa wsparcia dla rodziców
• grupa wsparciowo-superwizyjna dla psychologów i pedagogów
• superwizja psychoterapeutów, absolwentów i studentów szkół psychoterapii w podejściu humanistyczno-doświadczeniowym
• praca terapeutyczna poprzez Ciało

Organizacje zawodowe

• Polskie Towarzystwo Psychoterapii Gestalt
• European Association for Gestalt Therapy

Dlaczego interesuje Cię nauczanie psychoterapii?

Nauczanie psychoterapii jest dla mnie świeżym doświadczeniem, choć pewnie dzieje się już od lat poprzez praktykę zawodową, towarzyszenie w rozwoju stażystom-wolontariuszom, którzy współtworzyli grupy terapeutyczne, które prowadziłam. Dziś dzieje się poprzez procesy superwizyjne, zajęcia prowadzone w programach szkoleniowych psychoterapeutów Gestalt. Dlaczego się nim zainteresowałam? Zostałam zachęcona i spróbowałam, odnalazłam w sobie możliwości by dzielić się z innymi wiedzą i doświadczeniem zawodowym, towarzyszyć innym w ich rozwoju zawodowym i osobistym, w istotnych zmianach życiowych, które często idą w parze z decyzją o nauce zawodu psychoterapii.

Pierwotny powód mojego zainteresowania psychoterapią nie miną, miłość do psychoterapii, a w szczególności psychoterapii Gestalt, nadal mi towarzyszy, jest w niej też dużo przestrzeni dla innych podejść, w szczególności uwzględniających perspektywę cielesną i duchową człowieka.

Moja filozofia psychoterapii

Psychoterapia jest w moich oczach sztuką rzemiosła, oddzielnej profesji, która ma swoje uzasadnienie w podejściu teoretycznym, praktyce klinicznej, badaniach. Moim wyborem stała się psychoterapia Gestalt, której serce bije w pojęciu relacji. To właśnie relacja terapeutyczna, relacja z „drugim” jest dla mnie środowiskiem i narzędziem pracy. W relacji jest możliwe odkrycie źródła cierpienia z jakim przychodzi do nas drugi człowiek, przeżycie uczuć z tym związanych, odnalezienie innego rozwiązania i wspólne nadanie temu doświadczeniu znaczenia.

Relacja terapeutyczna staje się antidotum na poczucie osamotnienia i konieczności bolesnych powtórzeń, które jeśli nie stają się świadome i jasne dla drugiej osoby, wtórnie powodują nowe cierpienie. Proces psychoterapii jest zawsze procesem indywidualnym w tym sensie unikatowym dla danej osoby, towarzyszenie i tworzenie go wspólnie jest dla mnie praktykowaniem psychoterapii.

Dlaczego zdecydowałaś się zajmować zawodowo psychoterapią?

Na to pytanie przychodzi mi jako pierwsza odpowiedź: „z powodu miłości”. Byłam na ostatnim roku studiów magisterskich kiedy zdecydowałam się rozpocząć pierwsze szkolenie z zakresu psychoterapii, wybrałam Studium Socjoterapii Gestalt w Krakowie za radą przyjaciela i wszystko się zaczęło. Myśl by uczyć się i praktykować psychoterapię kiełkowała stopniowo, wiedziałam, że chcę się uczyć i rozwijać umiejętności pracy z ludźmi, grupami. Na początku nazywałam to „pracą z ludźmi”, potem stopniowo. przez lata kolejnych doświadczeń zawodowych i szkoleniowych „prowadzeniem psychoterapii”. Dojrzewałam i dojrzewało moje rozumienie tego, czym jest psychoterapia Gestalt, jak zmienia się w czasie i przestrzeni, jak jest nauczana i rozumiana w różnych częściach świata. Miałam szczęście uczyć się od wspaniałych nauczycieli Stephena Schoena, Lyndy Osborne, Gaie Houston, Govanniego Salonia, Jacka Pierzchały i Zofii Pierzchały. I wiem też, że ten proces uczenia się nie jest skończony, że trwa jest strażnikiem bycia w rozwoju.