Dorota Kowalska-Klamer

Prowadzę terapię indywidualną młodzieży i dorosłych oraz superwizje.
Doświadczenie zawodowe zdobywałam pracując w organizacjach pozarządowych i ośrodkach pomocy społecznej, niosąc pomoc osobom zagrożonym wykluczeniem społecznym.
Proces terapeutyczny rozumiem jako spotkanie z drugim człowiekiem, na wspólnej drodze przezwyciężania wewnętrznych konfliktów i ograniczeń, a zarazem budowania szczęścia i stawania się w pełni sobą.
Klientów przymuję w Warszawie.

Edukacja

• II Szkoła Superwizorów Gestalt, IIPG
• Szkoła Psychoterapeutów i Trenerów Grupowych, IIPG
• Uniwersytet Gdański, kierunek pedagogika opiekuńczo-wychowawcza i psychologia

Certyfikaty

• Certyfikat Psychoterapeuty Gestalt EAGT
• Certyfikat Superwizora Gestalt EAGT
• Tytuł specjalisty w dziedzinie psychoterapii dzieci i młodzieży CMKP

Specjalizacja

• Psychoterapia dzieci i młodzieży

Organizacje zawodowe

• Polskie Towarzystwo Psychoterapii Gestalt, członkini
• Europejskie Stowarzyszenie Terapii Gestalt (EAGT), członkini

O czym studenci powinni pamiętać w procesie kształcenia?

Proces stawania się psychoterapeutą przebiega na wielu płaszczyznach,dotyka młodego adepta sztuki pomagania w wielu jego odsłonach-poznawczej,emocjonalnej,egzystencjalnej, doświadczeniowej. Wymaga stawiania wielu pytań i poszukiwania na nie odpowiedzi,nie jest prosty,jednoznaczny,jednowymiarowy.”Wiem”pojawia się równie często jak „nie wiem”,zwątpienie dotyka wewnętrznej pewności, bezsilność próbuje wygrać z poczuciem wpływu i mocy. Wkraczając na tę ścieżkę rozwoju warto mieć tę perspektywę w sobie,żeby doświadczać zmiany siebie równolegle z procesem rozwoju klienta.

Moja filozofia psychoterapii

Psychoterapia jest dla mnie procesem wspólnej drogi terapeuty i klienta. Klient zaprasza terapeutę do swojego wewnętrznego świata,dzieląc się swoimi lękami,obawami, pragnieniami i chęciami.

Początkowo stanowią parę wzajemnie siebie poznającą,niepewną, weryfikującą swoje wartości, postawy. Z biegiem czasu i wspólnie przebytej drogi tworzy się zaufanie,odwaga,chęć próbowania nowych doświadczeń, otwartość na to co trudne i bolesne. Pojawiają się podwaliny bezpiecznej relacji umożliwiającej pokonywanie własnych słabości,niwelowania źródeł cierpienia, dokonywania wyborów poprawiających jakość życia.

Dlaczego zdecydowałaś się zajmować zawodowo psychoterapią?

Moja droga stawiania się psychoterapeutą rozpoczęła się od wieloletniej pracy środowiskowej, wspomagającej rozwój dzieci i dorosłych zagrożonych wykluczeniem społecznym. Towarzyszenie innym w codziennych zmaganiach,troskach,budowaniu alternatywnych dróg rozwiązywania problemów i stopniowym tworzeniu nowej jakości życia nauczyło mnie widzenia różnorodności perspektyw pomocy.

Praca z dziećmi z marginalizowanych środowisk umożliwiała mi docenienie troski, empatii, zaangażowania,cierpliwości w oczekiwaniu na zmianę. Pomoc psychoterapeutyczna stała się dla mnie naturalnym etapem niesienia pomocy osobom doświadczającym cierpienia.