Dorota Węgrzyn

Ukończyłam studia magisterskie ze specjalnością pedagogika na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jestem absolwentką Szkoły Muzycznej II stopnia w klasie dyrygentury. Jestem absolwentką I LO im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu.
Edukację psychologiczną rozpoczęłam w 1997 w ITG-PSPP Szkołą Psychoterapeutów i Trenerów, uzyskując Certyfikat Psychoterapeuty. Następnie kontynuowałam swoją ścieżkę kariery w zakresie psychoterapii kończąc szkoły z zakresu róznych podejść psychoterapeutycznych.
Od 2001 współtworzę Instytut Integralnej Psychoterapii Gestalt w Krakowie, gdzie zajmuję się psychoterapią indywidualną i grupową osób dorosłych. Specjalizuję się w pracy z osobami psychosomatycznymi i z zaburzeniami osobowości. Jestem nauczycielką zawodu w Szkole Psychoterapeutów Gestalt oraz Programie Pomocy Psychologicznej. Prowadzę grupy terapeutyczne, superwizje, warsztaty oraz szkolenia.
Klientów przymuję w Krakowie, w siedzibie Instytutu.

Edukacja

• I Szkoła Superwizorów Gestalt, IIPG
• Terapia Systemowa Rodzin, 4,5-letnie całościowe szkolenie pod kierownictwem naukowym prof. dr hab. Bogdana de Barbaro, Zakład Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii CM UJ
• Szkoła Psychoterapeutów i Trenerów dla Dzieci, Młodzieży i Rodziców, Instytut Terapii Gestalt PSPP
• Roczny Program Pomocy Psychologicznej, Instytut Terapii Gestalt PSPP
• Wydział Historyczno-Filozoficzny UJ, mgr pedagogiki

Certyfikaty

• Certyfikat Psychoterapeuty nr 123, PTPG
• Certyfikat Psychoterapeuty nr 500, PTPsychiatryczne
• Certyfikat Psychoterapeuty Gestalt EAGT
• Certyfikat Psychoterapeuty EAP
• Certyfikat Superwizora nr 115, PTPsychologiczne
• Certyfikat Superwizora Gestalt, EAGT
• Certyfikat Superwizora Psychoterapii Gestalt nr 3, IIPG-SECD
• Certyfikat Trenera i Psychoterapeuty nr 22, ITG-PSPP
• Tytuł specjalisty w dziedzinie psychoterapii dzieci i młodzieży CMKP

Specjalizacja

• Prowadzenie superwizji indywidualnej i grupowej
• Prowadzenie warsztatów specjalistycznych z zakresu psychoterapii Gestalt
• Prowadzenie zajęć z modalności humanistyczno-doświadczeniowej Gestalt na całościowych kursach psychoterapii w podejściach: systemowym, psychodynamicznym, poznawczo- behawioralnym i integratywnym
• Praca z osobami z zaburzeniami somatycznymi, z zaburzeniami osobowości oraz praca z traumą
• Prowadzenie psychoterapii grupowej – treningi terapeutyczne

Organizacje zawodowe

• Polskie Towarzystwo Psychologiczne – Sekcja Psychoterapii, członkini
• Polskie Towarzystwo Psychologiczne, członkini komisji certyfikacji (od 2021)
• Polskie Towarzystwo Psychiatryczne – Sekcja Psychoterapii oraz Sekcja Naukowa Terapii Rodzin, członkini
• Polskie Towarzystwo Psychoterapii Gestalt, członkini oraz członkini Komisji Certyfikacji i Akredytacji (2014-2020)
• Europejskie Stowarzyszenie Psychoterapii (EAP), członkini
• Europejskie Stowarzyszenie Terapii Gestalt (EAGT), członkini
• Polska Rada Psychoterapii, członkini oraz vice prezez, 2008-obecnie (2021)
• Stowarzyszenie Edukacji Człowieka Dorosłego, prezes (2001-2011) oraz członkini Komisji Rewizyjnej (2011-obecnie)

Dlaczego interesuje Cię nauczanie psychoterapii?

Zdaję sobie sprawę, że psychoterapia to zawód wysokiego zaufania. Będąc współzałożycielką Instytutu Integralnej Psychoterapii Gestalt czuję się odpowiedzialna za Studentów – ich poziom wykształcenia, postawę wobec Pacjentów, wobec koleżanek i kolegów z grupy, wobec swoich bliskich. Psychoterapeuta Gestalt, kształcony w tym nurcie „przesiąka” filozofią tego podejścia, która przekazywana jest przez konkretnych Nauczycieli.

Studenci słuchają naszych słów, patrzą na sposób kontaktu z nimi, w jaki sposób pracujemy z Klientami. Często, szczególnie na początku, uczą się przez naśladowanie – sama mam takie doświadczenia, gdy ja uczyłam się psychoterapii. Jestem poruszona widząc, jakie zmiany w nich następują i cieszę się, kiedy mogę oddać im to, co sama dostałam, dzieląc się swoimi doświadczeniami, wiedzą i praktyką.

O czym studenci powinni pamiętać w procesie kształcenia?

Zapraszam ich do praktykowania pokory i cierpliwości. Droga, która podjeli jest długa, wymagająca czasu, skupienia, pracy własnej, często bolesnej, bo rozbrajającej mechanizmy, które do tej pory były wystarczajace żeby żyć, ale nie wystarczające żeby oddać część siebie Drugiemu. Potrzebują też pamiętać o tym, że ich bliscy nie podlegają takim głębokim procesom zmian – potrzebują ochronić siebie i ich przed zbytnimi oczekiwaniami zrozumienia, empatii. Zalecam im pozostawanie w dialogu ze sobą, innymi, sięganie po wsparcie, gdy tego potrzebują. I nade wszystko, poszerzanie świadomości z szacunkiem do własnych zasobów i ograniczeń płynących zarówno z tego, kim są jak i z tego, ku czemu dążą.

Moja filozofia psychoterapii

W psychoterapii kieruję się zasadą ”Primum non nocere”. Leży mi na sercu dobro Pacjenta, co oznacza szukanie takich sposobów dotarcia do cierpienia, które są możliwe do przyjęcia przez osoby zgłaszajace się po pomoc. W oparciu o relację, aktywne słuchanie, dobór odpowiednich technik, wspólną z pacjentem analizę ich sytuacji poszukuję możliwości leczenia tego, co można uleczyć,  rozwoju tego, co wspiera zdrowienie oraz pogodzenia się z tym, czego zmienić się nie da.

Ufając mądrości ciała, mając nadzieję, że każdy Człowiek może znaleść sens swojego życia i nadać mu nowe znaczenie – podążam razem z Pacjentem drogą poznawania przyczyn, tkwiących w ich historii jak i pozostawiania ich w efekcie psychoterapii „na półce wspomnień” . Wszystko po to, by żyć tym co tutaj i teraz, ciesząc się z odzyskanych lub na nowo stworzonych możliwości.

Jak rozumiesz praktykowanie psychoterapii?

Praktykowanie psychoterapii jest połączeniem wielu aspektów: wiedzy, nauki, doświadczenia, filozofii, etapu w cyklu życia, ustawicznego kształcenia poprzez superwizję, interwizję, warsztaty specjalistyczne, konferencje…. Zaszkodzić może rutyna lub potraktowanie tego zawodu jako sztuki.

Gdy uznaję, że psychoterapia to rzemiosło, które ciągle się rozwija i nie ma w nim „rzeczy skończonych” to wiem, że narzędziem pracy jestem ja sama i przy każdym spotkaniu z Pacjentem trafiam na „nowy materiał”, do którego muszę i chcę podejść z uważnością, szacunkem i pokorą, rozpoznając jego specyfikę – możliwości i ograniczenia. Jeśli do tego zachowam zapał, zaciekawienie, wiedzę kliniczną (rzemieślniczą) i etykę zawodową – mogę spokojnie wykonywać ten zawód tak długo, jak mi na to zdrowie pozwoli.