Katarzyna Piotrowska-Hirniak

Jestem absolwentką IIPG w Krakowie, członkinią EAGT oraz PTPG. Odbyłam staże m.in. na Oddziale Leczenia Zaburzeń Nerwicowych w Szpitalu MSWIA, Oddziale Psychiatrycznym Szpitala Bielańskiego w Warszawie, Zespole Szkół Specjalnych nr 109 w Warszawie. Współpracowałam z Centrum praw Kobiet, pracowałam w Poradni Zdrowia Psychicznego Educatio w Legionowie (obecnie Psychoklinika). Obecnie współtworzę Ośrodek Psychoterapii Samo-Centrum w Warszawie. Prowadzę psychoterapię osób dorosłych i młodzieży, warsztaty rozwojowe i arteterapeutyczne.

Z pierwszego wykształcenia jestem muzykiem. Nieodłączną cześcią tej profesji była praca z własnym oddechem, ciałem, świadomością co skierowało mnie stopniowo w stronę psychoterapii Gestalt, która finalnie została moją pasją i zawodem.

Ciało i oddech uważam za bazę doświadczania w terapii. Czasem włączam do mojej pracy różne formy arteterapii.

Edukacja

• Szkoła Psychoterapeutów i Trenerów Grupowych, IIPG
• mgr sztuki, Uniwersytet Muzyczny im. F. Chopina w Warszawie

Certyfikaty

• Certyfikat Psychoterapeuty Gestalt, EAGT

Organizacje zawodowe

• Polskie Towarzystwo Psychoterapii Gestalt, członkini
• Europejskie Stowarzyszenie Terapii Gestalt (EAGT), członkini

Specjalizacja

• psychoterapia indywidualna osób dorosłych
• zastosowanie sztuki w psychoterapii Gestalt

Moja filozofia psychoterapii

Świadoma decyzja o podjęciu psychoterapii to akt odwagi i nadziei. Nadziei na zdrowie i możliwość samorealizacji, którą w głębi każdy człowiek posiada. Wierzę, że każda osoba, która przychodzi po pomoc stara się najbardziej jak potrafi, żeby ten cel osiągnąć, a terapeuta jest pomocnikiem w tym procesie.

Zadaniem psychoterapeuty jest przede wszystkim szukanie sposobu na zrozumienie klienta w jego unikatowym kontakcie ze sobą i innymi. To próba zobaczenia świata jego oczami i zaakceptowania utrwalonych kreatywnych sposobów przystosowania się. Strategii, które kiedyś pozwoliły temu człowiekowi przetrwać trudne, dramatyczne doświadczenia, a które aktualnie bywają przyczyną cierpienia.

W akceptującej, nieoceniającej relacji terapeutycznej sposoby czy strategie te mogą zostać przekształcone w bardziej adekwatne i spójne z aktualnymi potrzebami, by już nie stanowiły przeszkody w kontakcie ze sobą i światem. A wtedy mogą zaistnieć realne zmiany.

Wierzę, że cierpienia doznane w dawnych relacjach mogą zostać uleczone w innej relacji- terapeutycznej. Jeśli się na to odważymy.