Małgorzata Mączka

Od 2002 roku pracuję w IIPG jako psychoterapeutka, prowadząc zajęcia z teorii i praktyki psychoterapii Gestalt, z technik psychoterapeutycznych w pracy z klientami, superwizje procesu grupowego oraz superwizje pracy psychoterapeutycznej studentów-superwizantów.
Mam 30-letnie doświadczenie w pracy w Poradni Psychologicznej jako psycholog i psychoterapeutka.
Przez przeszło 20 lat pracowałam w Polskim Stowarzyszeniu Psychologów Praktyków w Krakowie jako trenerka i terapeutka oraz współautorka i realizatorka programów psychoterapeutycznych dla młodzieży i dorosłych.
Klientów przymuję w Krakowie, w siedzibie Instytutu.

Edukacja

• Uniwersytet Jagielloński, magister ze specjalizacją psychologia kliniczna
• Program Szkoleniowy dot. psychoterapii indywidualnej i rodzinnej w modalności Gestalt, PTP, 1984
• Krótkoterminowa Terapia Rodzin w modalności Gesztalt, PTP, 1989
• Szkoła Superwozorów, IIPG, 2009
• Liczne warsztaty, treningi, superwizje i hiperwizje

Certyfikaty

• Certyfikat psychoterapeuty PTPG
• Certyfikat psychoterapeuty EAGT
• Certyfikat psychoterapeuty EAP
• Rekomendacje trenerskie I i II stopnia PTPsychologiczny
• Certyfikat trenerski ITG-PSPP
• Trener psychoprofilaktyki PSPP
• Superwizor IIPG

Specjalizacja

• Psychoterapia osób dorosłych
• Superwizja indywidualna i grupowa
• Konsultacje dla par i rodzin
• Praca technikami wizualizacyjno-relaksacyjnymi

Organizacje zawodowe

• Komisja Certyfikacji i Akredytacji PTPG, członkini Komisji, 2013-2018
• Polskie Stowarzyszenie Psychologów Praktyków, wiceprezes i prezes, 2005-2010
• Polskie Towarzystwo Psychologiczne, członkini
• Polskie Towarzystwo Psychoterapii Gestalt, członkini
• Stowarzyszenia Edukacji Człowieka Dorosłego, członkini Komisji Rewizyjnej
• European Association for Psychotherapy EAP, członkini
• European Association for Gestalt Therapy, członkini

Wybrane publikacje

• “Ewa przeciw przemocy”, Kwartalnik Gestalt, Kraków
• Współautorstwo podręcznika dla trenerów grupowych posługujących się metodą zarządzania wiekiem – oparty na technikach Gestalt

Dlaczego interesuje Cię nauczanie psychoterapii?

Współudział w nauczaniu psychoterapii to dzielenie się wiedzą i własnym doświadczeniem w uprawianiu tego zawodu. To równocześnie pilotowanie rozwoju osobistego uczestników szkolenia. Uważność i troska, czy i jak student integruje w sobie przekazywane mu treści. Jak relacyjnie i osobiście się zmienia. I jak w poszerzonej samoświadomości chce, i może, przyczyniać się do wprowadzania zmian w życiu swoich klientów – zgodnie z zasadami etyki i poszanowania odrębności (celów innej osobowości). Tak więc uczestniczenie w szkoleniu przyszłych terapeutów to troska, odpowiedzialność, ale też radość i satysfakcja jak studenci wzrastają, zmieniają się i kreatywnie kształtują swój własny styl pomagania innym. To wszystko jest i gratyfikujące dla nauczyciela, superwizora i wymagające stałego szukania najbardziej efektywnych form przekazu. Konstruowania sposobów. Tworzenia doświadczeń angażujących emocjonalnie, poznawczo i behawioralnie adeptów psychoterapii. (To też własny proces nauczyciela.)

O czym studenci powinni pamiętać w procesie kształcenia?

Moje przesłanie (i pamiętanie) dla studiujących psychoterapię brzmi: masz szanse stale się rozwijać, poznawać siebie i innych. Masz różnych nauczycieli, więc możesz doświadczać rozmaitości stylów i podejść. Masz możliwość twórczego kreowania własnego warsztatu pracy – z tego co poznajesz i co jest Ci bliskie i skuteczne w przyszłej działalności. Wybieraj co dla Ciebie – bo psychoterapia to i sztuka, i nauka, i Ty ze swoimi zasobami. I dbaj o siebie, o swój obszar osobisty, bo to warunek Twojej skuteczności w pracy. I życzę Ci oprócz trudu i odpowiedzialności dużo radości i satysfakcji z tej sfery życia.

Moja filozofia psychoterapii

O ludziach można pisać, można snuć filozoficzne rozważania dotyczące człowieczego losu ale w pracy psychoterapeutycznej jest spotkanie, jest ruch, jest działanie, wpływ wzajemny, jest wynik czyli zmiana. Efekt wspólnej podróży, do której terapeuta jest zaproszony. I to właśnie sprawia, że jest „po co”. Wierzę w indywidualny proces rozwojowy-osobniczy każdego z nas, który trwa do końca naszego życia. I wierzę w relacje które go kształtują.

Rozwijamy się w relacjach i one dają nam korekcyjne i nie korekcyjne, ale doświadczenia. Uczymy się do końca. Po coś tu jesteśmy. Uczymy się zawsze od siebie wzajemnie. I chyba chodzi o to by było nam lepiej i byśmy przeżywali nasze doświadczenia w zgodzie ze sobą. W akceptacji tego co stwarzamy, i kreujemy, a nie w cierpieniu i przetrwaniu. Wykorzystaj na ile możesz swój potencjał. To ważne i dla klienta i dla terapeuty siedzącego po drugiej stronie.

Jak rozumiesz praktykowanie psychoterapii?

Praktykowanie psychoterapii to stałe wybory jak i kiedy podążać za klientem kiedy i jak go prowadzić. Kiedy się dzielić swoim, a kiedy i jak ‘własne’ w nawiasie utrzymać. To dużo pytań do siebie i do tego, który przyszedł. Co robi? Jak działa? Po co mu to? Jak może inaczej? To też stałe poznawanie różnych światów osób, które przychodzą. Ale też znajomość warunków, wyzwań i specyfiki współczesnego świata. To bycie zaskakiwanym i zaskakującym Innego. To plastyczność i ciekawienie się. Stałe uczenie się nowych rzeczy. Korzystanie, tak z wiedzy zaprzeszłej, jak i współczesnej. Używanie intuicji. Proces psychoterapii to czasem też niekoniecznie miłe niespodzianki (do pracy). Często konieczna cierpliwość i drobne kroczki, a czasem wytrącenie z utartej ścieżki. I tego też staram się uczuć innych.